![[na górę strony]](http://www.neon24.pl/up-arrow.gif){kind=icon}
Po bardzo długiej przerwie wracam do mojej serii koncertów barokowych. Prezentowane będą utwory kompozytorów mało znanych ale wartych wysłuchania. Życzę Państwu miłych wrażeń muzycznych.
Po bardzo długiej przerwie postanowiłam wrócic do mojej drugiej serii poświęconej muzyce baroku, Concerti Barocchi. Chciałabym zaprezentować kompozytora nieznanego szerzej w Polsce, po śmierci zapomnianego, ale niedawno odkrytego na nowo, który przeżywa swój wielki renesans, podobie jak dziesiątki innych kompozytorów epoki baroku.
Prezentuje kompozytora woskiego, Franceco Maria Veraciniego i jego uwertury. Na początek jak zawsze jego życiorys za wikipedią:
Francesco Maria Veracini (ur. 1 lutego 1690 we Florencji, zm. 31 października 1768 tamże) – włoski skrzypek i kompozytor. Był jednym z czołowych skrzypków początku XVIII wieku we Włoszech, znanym w całej Europie jako wykonawca i kompozytor. Jako wirtuoz rywalizował z Giuseppe Tartinim. Chociaż był instrumentalistą, około połowy jego dzieł stanowią kompozycje wokalne. Jako kompozytor operowy był przez pewien czas znaczącym rywalem Georga Friedricha Händla w Londynie.
Francesco Maria Veracini urodził się w znanej rodzinie włoskich muzyków i artystów. Jego pierwszym jego nauczycielem był wuj, Antonio Veracini, a kolejnym G.M. Casini, organista w katedrze florenckiej[2]. Wkrótce dał się poznać jako utalentowany wirtuoz skrzypiec. Młodość spędził w rodzinnej Florencji. W 1711 roku osiadł w Wenecji, gdzie grał w różnych orkiestrach kościelnych. Najpierw pojawił się jako solista gościnny na nabożeństwach bożonarodzeniowych w Bazylice św. Marka, a kilka miesięcy później na mszy na cześć nowego posła Świętego Cesarstwa Rzymskiego, sprawowanej w bazylice Santa Maria Gloriosa dei Frari. W 1712 roku wybrał się na krótko do rodzinnego miasta z okazji wykonania swojego oratorium Il trionfo della innocenza patrocinata da Dan Niccolò
W 1714 roku Veracini występował w Londynie, gdzie dawał koncerty dobroczynne oraz wykonywał własne koncerty w przerwach pomiędzy aktami oper, wystawianych w Her Majesty’s Theatre. Następny rok spędził w na dworze elektora w Düsseldorfie z okazji wykonania swojego oratorium Mosè al mar' rosso[2], po czym odbywał kolejne podróże koncertowe. W 1717 roku uzyskał stanowisko nadwornego kompozytora w Dreźnie. W sierpniu 1722 roku wypadł z okna na trzecim piętrze; nie jest jasne, czy była to próba samobójcza czy nieudane morderstwo, gdyż Veracini nie był wówczas w pełni świadomy tego, co się stało. Choć przeżył, pojawiły się pogłoski o jego szaleństwie, towarzyszące mu podczas jego kolejnych podróży koncertowych; przez pewien czas koncertował we Włoszech jako skrzypek, poza tym komponował oratoria i utwory sakralne. W 1730 roku skomponował Te Deum chcąc w ten sposób uczcić pochodzącego z Florencji, nowo wybranego papieża Klemensa XII. W 1733 roku powrócił do Londynu, gdzie jako kompozytor operowy rywalizował z Händlem. W latach 30. skomponował 3 opery: Adriano i Siria (1735), La Clemenza di Tito (1737) i Partenio (1738). W 1738 roku wyjechał do Florencji, gdzie przebywał kilka lat. W tym czasie zmarli jego bliscy: wuj, żona i matka. W 1741 roku powrócił do Londynu. Dał kilka koncertów dobroczynnych. W 1744 roku skomponował swoją ostatnią operę, Rosalinda. Rok później podczas podróży przez kanał La Manche rozbił się okręt, na którym płynął. Kompozytor uszedł z życiem, ale jego manuskrypty przepadły.
Do Włoch powrócił na stałe po 1750 roku. Pracował przede wszystkim jako muzyk kościelny we Florencji, zajmując się głównie komponowaniem i prowadzeniem orkiestry, a także okresowo grając na skrzypcach w ostatnich latach życia. W tym czasie ukończył również drugi (i jedyny zachowany) traktat o muzyce, który zawiera osobliwą mieszankę uwag na temat harmonii, kontrapunktu, doradztwa zawodowego i kwestii moralnych
W 1716 roku opublikował pierwszy cykl (nieopusowany) sonat na skrzypce lub flet i basso continuo. W przeciwieństwie do późniejszych sonat z op. 1, zawierających preludia i części taneczne, zestaw ten jest bliski, jeśli chodzi o formę, sonatom Arcangela Corellego. Pisząc koncerty skrzypcowe pozostawał Veracini pod silnym wpływem Antonia Vivaldiego. Wiele koncertów skomponował specjalnie dla wykazania swojej wyjątkowej techniki. Wszystkie jego koncerty reprezentują schemat trzyczęściowy: część szybka – część wolna – część szybka. Twórczość orkiestrowa Veraciniego obejmuje cykl 6 uwertur, których czteroczęściowy schemat miał być później przyjęty w symfonii. Używając w swej technice kompozytorskiej raczej repetycji i figuracji niż sekwencji, stał się Veracini prekursorem stylu, który później przyjęli Giuseppe Tartini i Pietro Locatelli
Veracini był również kompozytorem muzyki wokalnej. Skomponował kilka świeckich kantat, kilka dzieł sakralnych (i prawdopodobnie wiele innych, które zaginęły), 8 oratoriów (muzyka do których zaginęła) i 4 opery dla teatrów w Londynie. Arie z jego oper wykazują wpływ Georga Friedricha Händla.
Zyczę Państwu miłego słuchania znakomitej muzyki baroku, mając nadzieję, iż nie będzie to czas stracony.
Najlepiej wpiisać w wyszukiwarce Yutube: Veracini Overures
Dzisiaj jedno z najpopularniejszych dzieł w historii muzyki z koncertu w Moskwie w dniu 29 maja 1969 roku, moim zdaniem najlepszym wykonaniem jakie słyszałam, pod batutą Herberta von Karajana i Berliner Philharmoniker.